حال اینکه این تقریب، از طرفی امید و سويى میشود در دل مان که باز خدای بی نیاز را شکر که چندی ما را نیز به حال مخلوقات نیازمند خود دچار کرد تا اندکی قدر عافیت بدانیم و طبع قناعت و سپاسگزاری را در خود تقویت بخشیم و از طرفی دیگر اما توحّش و دغدغه ای را بر سراسر وجودمان مکتوب مینماید که چرا و چطور پیش رفته ایم که فواصل اشک ها و لبخندها، سیری و گرسنگی و فواصل معیشتی طبقات محروم و داراها تا به این حد خودنمایی میکند و در یک کلام فواصل انسانی از نظر التفات و توجه به اقشار مختلف در بافت های اجتماعی متفاوت تا به این حد رشد کرده است؟!
نیمه راه رمضان البته چه تصادف بامسمايى دارد با آمدن قدوم نمایه‌ای از عطوفت در نگاه، گشادگی صورت، افتادگی دیدگان از فرط آقایی و متانت و دستانی فراخ در بخشندگی و احسان یعنی امام حسن مجتبی علیه السلام.
حتما خُلق حسن، اصطلاحی است که از وجود واک و بابرکت آن امام همام وام گرفته شده است.
اصلاً امام حسن مجتبی را با حسنش می‌شناسیم و با صلحش
تا حدی که وقتی از حادثه رویارویی نظامی امام حسن در برابر معاویه سخن می‌رود، تو گویی بر ما واضح و آشکار است که اصل جنگ، جنگ محالات است!
از بس امام حسن را حُسن مطلق یافته ايم و صفای صلح‌خواهی و کریمانه بودنش را بر لوح جان مان مختوم داشته ایم. خب حُسن پرجمال حسن هر شیفته ای را محو و مجذوب این صفتش میکند و بر همگان لازم است تا با نگاهی بالاتر از سطحی نگری قادر به درک این نفیسه‌ی اعتقادی شویم، که امام، امام است قائداً و قائماً. بنشیند امام است و برخیزد نیز امام؛ تا آن غمزه ملوکانه و ربوبيانه الهیه را چه قبول افتاده و چه در نظر آمده باشد.
او امام است و در قبل این کرامت البته بنده خداست بنده ای بی نظیر از باب طاعت و اخلاص. او را نظر و فرمان ملوکانه حق تعالی ملاک است و بس. اگر به صلح باشد، امام حسن میشود مظهر صلح و اگر این تقدیر، جنگ باشد، میشود امام حسین، مظهر قیام و خون خدا. و حتما در بارگاه ناب وحدت الهی قعود و قیام و جنگ و صلح همه است و همه یکی!
و همه این کرامات و بخشندگی های وجودی امام بزرگوار موجب شده است که روز ولادتش را به روز اکرام بنامیم و از برکت وجودی اش به دستیابی اراده ای توام با دستگیری مستمندان توسل جوئیم.
البته که فرهنگ ناب ایرانی ما در قالب تمامی طوایف و نژادها حاوی رفتارهای نیکویی در این روز است از پهن کردن سفره های عمومی افطاری گرفته تا پخت نان رایگان، اما خوب است مفهوم واقعی اکرام و تکریم را از گیجگاه توجه خود بگذرانيم و به نام آقا امام حسن علیه‌السّلام، بنیان‌های فرهنگی_رفاهی را به خصوص در رمضان‌های هر سال فعال سازیم و هویّت اکرام را در معنی کامل کلمه در بخش‌های نیازمند محقق گردانیم.
به راحتی می‌توان یقین داشت که اگر امام حسن در زمانه‌ی ما حضور می‌داشت، بیش از آن که از نام‌گذاری روز ولادتش به روز اکرام _به معنی جاری آن_ خشنود گردد، از یک سامان اقتصادی و تکریم معنوی که بر محبّان و شیعیانش سایه افکنده باشد راضی‌تر می‌نمود.
علی رغم برخی پاره کارهای سازماندهی شده در برخی پاره وقت ها برای اکرام و رسیدگی به مستمندان اما هنوز شکاف میان غنی و فقیر در جامعه‌ای که آرمان‌هایش در شعار، بسیار فراتر از عملیّات است، چشمگیر و گاه اسف‌بار است.
روح رمضان سراسر زیبایی است و روح و ریحان و معنی
اگر یک سویش تشنگی و گرسنگی است و سوز آفتاب و روز دراز، دگر سویش می‌تواند لحظه‌ای به خود آمدن باشد در یادکرد بی‌شمار کسانی که در دوازده ماه سال، با گرسنگی و یا دردمندی ناداری در روزهای دراز و یا شب‌های بلند پنجه می‌فکنند و گاه مغلوب، پشت و پهلو بر خاک و سنگ می‌سایند. به قول بزرگی "عفّت قناعت اینان[مستمندان باعزت] رفع مسئولیت آنان[تفاخر طلبان و زياده خواهان بی التفات و بی دغدغه] نمی‌کند".
مرتضی دهقان
انتهای پیام/
