به گزارش
چهاربهاران، اینجانبان جمعی از ورزشکاران روستای کهن بالا می باشیم که سالهای سال است بدون هیچ گونه امکانات تیم های ورزشی تشکیل داده و در راستای نشاط و سلامتی جامعه قدم هایی هر چند کوچک در حد توان خود برداشته ایم. اما با این وجود درد دل هایی داریم و از مسئولین می خواهیم صدای ما را بشنوند و حتی المقدور در برطرف کردن مشکلات ورزش روستا بکوشند.
نمی دانیم به چه کسی بگوییم ؟ ..... به دهیار .... به شورا ........ به بخشدار........فرماندار.........به استاندارو... . واقعا به که بگوییم از نامه نگاری های بی فایده خسته شده ایم. از بس خودی نشان دادیم و کسی توجه نکرد، از بس ناراحتی‌هایمان که حالا تبدیل به عقده شده است را بازگو کردیم، نه یک بار نه صد بار بلکه هزار بار ولی چه سود ! که حتی کسی نگاهمان هم نمی کند هر بار هم که کوچکترین توجه را کردند با دادن وعده چنگی به دل ما جوانان زدند ولی باز هم مثل همیشه وعده‌های سرخرمن به ما دادند!!!!
این جملات تنها بخش کوچکی از دغدغه های ورزشکاران روستای ما است، ورزشکارانی که با وجود نبود امکانات فعالیت می کنند، اکنون در روستا فرصت های مناسبی برای سرمایه گذاری بر روی نسل نوجوان و جوان فراهم آمده است. ولی چه سود که مسئولین کمبود بودجه را بهانه قرار می دهند. واقعا بودجه ای نیست؟ چرا وقتی ما جوانان درخواست کمترین بودجه ورزشی را می کنیم مسئولان رویشان را از ما برمی‌گردانند. این حق جوانان روستای ما نیست، روستایی که جمعیتی بالغ بر 2000 نفر دارد که قشر اصلی آن را جوانان تشکیل می دهند، به کدامین دلیل باید اینچنین سرگردان و بلا تکلیف بمانیم.
روستای ما دارای استعدادهای فراوانی است. از جوانانی بگوییم که مجبورند در رشته های ورزشی خود به عضویت تیم های خارج از روستا درآیند و در صورت کسب موفقیت آن را بنام شهر یا روستایی دیگر ثبت کنند، از کسانی که به دلیل ضعف امکانات از این روستا مهاجرت کردند و بدتر از همه ی این ها، جوانان عزیزی که زمانی ورزشکاران پرتلاشی بودند ولی به دلیل کم شدن شورو اشتیاق ورزشی در این روستا به معضل خانمان سوز اعتیاد روی آوردند و شاید هم خواهند آورد، از جوانانی بگوییم که . . . .
آیا وقت آن نرسیده مسئولین فکر اساسی و برنامه ریزی مناسب برای ساماندهی ورزش روستا انجام دهند. آیا منتظرند شور ورزشی در این روستا بمیرد و آنگاه با حسرت به این روزها بیندیشند؟ آیا منتظرند آسیب های اجتماعی یکی پس از دیگری بر فضای روستا شبیخون زده و محیط را آلوده به انواع ویروس های اجتماعی نمایند؟
این حق جوانان روستا است که در یک سالن ورزشی استاندارد به ورزش بپردازند. این کمترین خواسته ورزشکاران روستا است. تا کی ما باید برای برگزاری کوچکترین مسابقات ورزشی برای جمع آوری بودجه به این در و آن در بزنیم و در آخر هم باید از جیب خودمان هزینه کنیم ، ناراحتی ما یکی یا دوتا نیست، از مسئولینی که صادقانه بگویم کارشان فقط شده عکس گرفتن از مسابقاتی که ما جوانان با هزار خون و دل به راه انداختیم و در عین ناباوری آنها بنام عملکرد خود ثبتش می کنند، از کسانی ناراحتیم که ..... نه می شنوند و نه نگاهمان می کنند.
با وجود این همه بی مهری و کم لطفی، باز هم با این اوضاع ما جوانان نمی گذاریم ورزش در روستایمان بمیرد و ما همواره به کار خود ادامه خواهیم داد. انتظاری که از مسئولین محترم داریم اینکه نسبت به ساخت و تجهیز سالن ورزشی در این روستا اقدام عاجل نمایند. مسئولین باور کنند که ظرفیت ها و استعدادهای ورزشی این روستا فراوان است و فقط کمی توجه و عنایت می خواهد.
این دل نوشته بخش کوچکی از بازگو کردن مشکلات ما جوانان بود، خدا کند که مسئولین با خواندن این مطالب فکری به حال ورزش روستایمان بکنند .
جمعی از جوانان ورزشکار روستای کهن بالا شهرستان قصرقند استان سیستان و بلوچستان
