به گزارش
چهاربهاران، مبادلات اقتصادی مدت‌هاست که تاثیرات بزرگی بر ابعاد مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی روابط میان ملل برجای گذاشته است و این اثرات در روابط بین‌الملل امروزی در حال افزایش است.
به عقیده کارشناسان، افغانستان و هند اکنون دوستان و متحدان استراتژیک همدیگر هستند؛ امری که با توجه به وضعیت سیاسی و امنیتی منطقه، فرصت ها و تهدیدهای مشترکی را در برابر دو کشور قرار می دهد. فرصت های این دوستی و اتحاد استراتژیک این است که افغانستان زمینه های فراوانی که برای رشد و توسعه اقتصادی دارد و هند نیز یکی از اقتصادهای پویا و رو به رشد دنیای جدید است، این موضوع می تواند پیوند دو کشور را برای دوطرف رابطه، بسیار سودمند و ثمربخش سازد.
حضور اقتصادی هند در افغانستان
ارتباط هند با افغانستان از طریق بندر چابهار محقق شده است؛ بندری که به‌لحاظ موقعیت در قلب شاهراه آبی منطقه آسیای میانه واقع شده که مسیرهای آبی آن‌را می‌توان به‌مثابه رگ‌های حیاتی قلب اقتصادی در این منطقه به‌شمار آورد.
در واقع این بندر، نزدیك‌ترین راه دسترسی كشورهای محصور در خشكی آسیای میانه (افغانستان، تركمنستان، ازبكستان، تاجیكستان، قرقیزستان و قزاقستان) به آب های آزاد است، لذا این موضوع قابلیت‌های ترانزیتی و مبادلاتی چابهار و بندر آن‌را برجسته‌تر می‌سازد.
دسترسی مستقیم به آب های آزاد و قرار داشتن در خارج از خلیج فارس و آسیب پذیر نبودن هنگام بروز بحران، بندر چابهار را به یك گذرگاه ارتباطی مطمئن و مقرون به صرفه بین المللی برای كشورهایی نظیر افغانستان، هند و نیز دیگر کشورهای آسیای میانه تبدیل کرده است.
محمدعلی رحیمی؛ کارشناس روابط بین الملل در گفت و گو با خبرنگار
چهاربهاران با اشاره به اینکه کشور افغانستان نیز یکی از کانون‌های اصلی تروریست‌های منطقه است بیان کرد: با توجه به اینکه کشورهای ایران و هند مخالف گروه‌های تروریستی و تکفیری در منطقه هستند و افغانستان هم کانون تروریست هاست و از پیش نیازهای استفاده کامل و منسجم برای امنیت در مبادلات اقتصادی منطقه است.
وی افزود: دولت هند می‌کوشد بر اساس منافع امنیتی، راهبردی و سیاسی‌اش، با حداقل حضور نظامی، ضمن تأثیر گذاشتن زیاد بر شرایط افغانستان، از رشد بی ثباتی در این کشور و نیز نفوذ بیش از پیش پاکستان در افغانستان جلوگیری کند.
وی ادامه داد: از سویی دیگر هندی‌ها بر اساس منافع سیاسی خودشان، تمایل ندارند دوران ظلم و دیکتاتوری طالبان در افغانستان تکرار شود.
اجرای طرح های عمرانی راه نابودی گروه های ستیزه جوی
این کارشناس روابط بین الملل تصریح کرد: تحلیلگران هندی به مقامات هند توصیه می‌کنند باب رفاقت را با رهبران قبایل جنوب افغانستان که نفوذ طالبان افغان در میان آن‌ها به شدت کاهش یافته بگشایند و با اجرای طرح‌های عمرانی در مناطق تحت سیطره این قبایل پشتون، راه را برای نابودی گروه‌های ستیزه‌جویی مانند شبکه حقانی هموار سازند.
وی با اشاره به اینکه هند باید سه تغییر اساسی در راهبرد سیاسی خود بوجود آورد اذعان کرد: به عقیده این تحلیلگران، هند ناچار است سه تغییر اساسی در راهبرد سیاسی به وجود آورد؛ یک، با اتخاذ سیاست منطقه محور و اولویت دادن به ولایات استراتژیک (مانند نیمروز، کابل، قندهار،خوست، هرات، بلخ و ننگرهار)، تقویت کنسولگری‌های خود را در سراسر افغانستان را پیگیری کند. دو، ارتباط با عموم مقامات اجرایی ولایات افغانستان( از والیان دولتی گرفته تا مقامات در سطوح متوسط و حتی فرماندهان رده میانی طالبان در ولایات) و سوم اینکه توجه به پروژه‌های کوچک عمرانی در کنار پروژه‌های بزرگ با هدف رفع نیازهای مردم محلی افغانستان (Talukdar, 2017).
ایران یکی از قدرت های اقتصادی منطقه است
وی گفت: در کنار تغییرات سه گانه مذکور، هند باید سیاست‌های جدیدی در قبال قدرت‌های منطقه‌ای مثل ایران، پاکستان، روسیه و دولت‌های آسیای مرکزی اتخاذ کند.
رحیمی با اشاره به سیاست های نوین کارشناسان هند درخصوص افغانستان مطرح می کنند اظهار کرد: مهم‌ترین سیاست‌های نوینی که به نظر کارشناسان هندی امور منطقه برای پیشبرد اهداف دهلی نو در افغانستان کارساز می‌باشند عبارتند از: پیشنهاد تأسیس مجمعی از سازمان‌های چند جانبه (اعم از ناتو و سازمان همکاری شانگهای) و تلاش برای کاهش تنش‌ها میان پاکستان و افغانستان( به ویژه بر سر خط دیوراند) است.
وی افزود: هند ناچار است جمهوری اسلامی ایران را به عنوان یکی از همسایگان قوی و موثر افغانستان و یکی از طرف‌های مذاکره راهبردی در مورد این کشور در نظر بگیرد.
این کارشناس اقتصادی و روابط بین الملل خاطرنشان کرد: هند برای توسعه مسیر ترانزیت کالا از طریق چابهار ایران به زرنج( مرکز ولایت نیمروز افغانستان) باید تلاش کند؛ زیرا انتقال کالا و تدارکات برای نیروهای ناتو از طریق ایران به مراتب مقرون به صرفه تر از انتقال این موارد از راه آسیای مرکزی است.
انتهای پیام/
