به گزارش
چهاربهاران، معضل مهمی که در گسترش سکونتگاه‌های غیررسمی به چشم می‌خورد این است که این سکونتگاه‌ها بدون در نظر گرفتن طرح‌های شهری به شکل کاملا نامرتب و جزیره‌ای رشد کرده و عملا کار بسترسازی و ایجاد خدمات شهری را با مشکل مواجه کرده‌اند، به شکلی که در برخی مناطق حتی عبور و مرور وسایل نقلیه امکانپذیر نیست. بدین‌ترتیب اجرای طرح‌های تفصیلی و جامع شهر چابهار با معضل جدی مواجه شده است.
مساله دیگری که بیشتر در سکونتگاه‌های غیررسمی خارج از شهر دیده می‌شود این است که متصرفان در گسترش بافت مسکونی خود حتی به محدوده معابر در طرح‌های هادی روستایی توجهی نکرده‌اند و عملا در حال حاضر دسترسی‌ها در این مناطق با مشکل جدی مواجه است.
بر اساس آمار وزارت راه و شهرسازی، تعداد ۳۹ سکونتگاه‌های غیررسمی شکل‌گرفته در داخل و اطراف شهر چابهار شناسایی شده است که در این میان 12 منطقه در داخل شهر و 27 منطقه در خارج شهر قرار دارند. مساحت اشغال شده در سکونتگاه‌های غیررسمی داخل شهر و پنج سکونتگاه غیررسمی مجارو و متصل به شهر بالغ بر هزار هکتار است که با توجه به مساحت شهر چابهار عددی قابل تامل است. این درحالی است که مساحت دقیق تصرفات به دلیل آنکه ۲۳ منطقه سکونتگاه غیررسمی خارج از چابهار قرار دارد و به صورت دقیق قابل محاسبه نیست. بر اساس اطلاعات گردآوری شده، تعداد ۱۱هزار و 200 خانوار و جمعیتی بالغ بر ۵۲ هزارنفر در این سکونتگاه ها ساکن هستند.
سکونتگاه های داخل شهر چابهار شاملِ مرادآباد درون شهر، پشت پمپ بنزین دولتی، باغ شهرداری (آتش‌آباد)، خیابان کشاورز، جنگلوک، پشت بیمارستان، کورسر، امتداد بلوار قدس گلشهر، مهرشهر، زیباشهر، مجتمع آموزشی شهید فلاحی با که در داخل بافت شهر هستند.
سکونتگاه های غیررسمی خارج از محدوده شهر که متصل به شهر هستند نیز شامل مرادآباد، کمب، حوت‌آباد، عثمان‌آباد و رمین سکونتگاه‌های غیررسمی خارج از محدوده شهر هستند که به شهر متصل شده‌اند.
سکونتگاه‌های غیررسمی خارج از محدوده شهر نیز شامل نوبندیان، عبدالله بازار، ساندک زهی، طیس کوپان و طیس هستند که در چابهار شناسایی شده اند که ساماندهی به آنها باید در اولویت باشد و این مردم از نظر وضعیت بهداشت، آموزش و مسکن، شغل، توانمندسازی و سایر امکاناتی که یک شهروند ایرانی باید داشته باشد محروم‌اند.
بهداشت در این سکونتگاه‌های غیررسمی بی‌معناست و بوی بسیار نامطبوعی در فضا پراکنده است. در گوشه‌ای از این تجمع انسانی بدون برنامه، چاله‌ای حفر شده و دورش را با چندین بلوک و چوب پوشانده‌اند که محل دفع فضولات انسانی است. دیگر اهالی نیز همین وضعیت را دارند در حالیکه چند قدم آن طرف‌تر، اداره کل امور اتباع خارجه قرار دارد و چندین متر دورتر نیز دیوارکشی اداره بنادر ودریانوردی است.
محل زندگی این افراد عموما از ضایعات ساختمانی و اتومبیل، چوب درختان، پتوها و پارچه‌های کهنه و پاره‌ای ساخته شده که دور هم چیده‌اند تا تنها سرپناهی برای آتش سوزان سواحل جنوبی کشور برای خانواده هایشان باشد. تازه این شرایط ایده‌آل ساکنان حاشیه‌نشین است وقتی که بارندگی‌های سیل‌آسا بر سر جنوبی‌های بی‌خانمان نیاید. اگر بارندگی‌های سیل‌آسا در برخی از فصول سال ببارد بلای آسمانی نازل شده است زیرا این افراد را با خود می‌شوید و می‌برد، بدون آنکه نامی از آنها در آمار درگذشتگان برده شود.
حامد صالحی مشاور و کارگزار سازمان ملی زمین و مسکن با اشاره به مهاجرت بی رویه ناشی از وضعیت بد اقتصادی و معیشتی و خشکسالی‌های گسترده و از بین رفتن کشاورزی در نواحی مرکزی سیستان و بلوچستان و جذابیت منطقه آزاد چابهار و امید به اشتغال در آن که سبب شده تا نرخ رشد جمعیت چابهار حداقل دو برابر متوسط کشور باشد، گفت: دولت در مواجهه با استقرار جمعیت مهاجر و حاشیه نشین، اغلب به اقدامات قهری و سلبی متوسل شده و با پراکندن این جمعیت و رفع تصرف اراضی، صرفا به جابه جایی و گسترش آنها دامن زده است. در حالی که باید برای اسکان مناسب این جمعیت و توانمندسازی آنها اقدامات لازم صورت می گرفت.
وی در طرح توسعه چابهار درباره وضعیت حاشیه نشینی این منطقه و راه های برطرف کردن مشکلات این منطقه اظهار کرد: این سکونتگاه‌ها در کاربری‌های مختلف پراکنده هستند. بعضی‌ها مانند منطقه جنگلوک چابهار در کاربری‌های اداری شکل گرفته‌اند. برخی در کاربری فضای سبز، در مسیل کانال‌ها، در معابر و برخی در کاربری‌های مسکونی هستند.
به گفته صالحی برنامه سازمان ملی زمین و مسکن این است که سکونتگاه‌های غیررسمی چابهار در قالب ساماندهی از این وضعیت دربیایند و خدمات‌شهری دریافت کنند و بتوانند به عنوان یک منطقه مسکونی و یک سکونتگاه رسمی، مأمن زندگی و معیشت شایسته برای جمعیت ساکن باشند.
انتهای پیام/
