به گزارش
چهاربهاران، سرزمین دشتیاری باخاکی حاصلخیز که رگ حیاتی آن وابسته به جنبش رودخانه کاجو است رودخانه کاجو واژه ای آشنابرای مردم دشتیاری که باشنيدن نام آن امید زندگی درقلبها موج میزند.
منطقه دشتیاری منطقه ای وسیع دارای مردمانی خونگرم وقانع که در آبادی ها و روستاها هریک ازساکنین دارای زمین زراعی است که ازقدیم الایام تنها محل ارتزاق مردم صبور وبی ادعای بوده و در هرآابادی و روستاها گودالهایی توسط اهالی جهت ذخیره آب حفرشده است که به زبان محلی هوتگ میگویند که آب شرب و مصرف اهالی و حيوانات از آن تامین می شده است.
رودخانه کاجو اغلب سالی دو یا سه مرتبه طغیان میکرد زمینهای حاصلخیز کشاورزی و هوتگهای محل ذخیرہ آب مصرفی راسیراب می کرد بالاخره گذران زندگی مردم باکمال آرامش انجام میشد و در هر ابادی و روستا ازکار و کشاورزی حرف وگپ بود چه صحنه های دیدنی وجذاب بودند موقع کاشت وبرداشت محصولات.
رویش درختان چش، کنار، کهیر، کلیر و باغات خرما علاوه بر اشتغال و درامدزایی برای روستانشینان و مصرف دامها صفای خاصی به طبیعت زیبای منطقه بخشیده بود وجود انواع حیوانات وحشی وانواع پرندگان چشم هربیننده ای رابه خود جلب میکرد ناگفته نماند هنگامی بارندگی وسیلاب کاجو آب ازطریق جو و ابراهه های احداثی مردم (کانالهای سنتی ومحلی) آب رودخانه از اولین روستا تا آخرین روستا میرسید که نیازی به احداث سد برروی کاجو نبود چون همه آب رودخانه مورد استفاده قرار می گرفت.
متاسفانه أحداث سدکاجو بدون رضایت مردم وعدم استفاده از رای و نظر و تجربیات ساکنین دشتیاری انجام پذیرفت که براثر آن چندین سال است که آب درسد بوده وبخارمی شود وهيچ گونه استفاده ای برای مردم منطقه ندارد کشاورزی که تنها شغل مردم ومنبع امرار معاش بود ازبین رفت جنگلهای زیبا وباغات وهمچنين حیات وحش منطقه منقرض ونابود شده وازبین رفته ازدرختان زیبا جز اثارخاشاکی نمانده است اگرچنانچه برای این معضل فکری اساسی نشود تاچندسال آینده بعلت گردوخاک ووجود شن وریگهای روان حیات دراین منطقة ناممکن وبیشترروستاهاخالی ازسکنه می شود.
انتهای پیام/
