به گزارش
چهاربهاران، در پشت تریبون و نامه های اداری، حاشیه نشینی را معزل می خوانند اما حاشیه نشینان هم از جنس افراد آسمان خراش و ویلا نشین نند.
افرادی که به دلیل عدم امکانات زندگی در روستاها مانند آب، برق، راه، بهداشت و آموزشی مجبور به زندگی در حاشیه چابهار شده اند.
عدم توانایی مالی در خرید زمین و خانه های مرکز شهر باعث شده تا در حاشیه شهر سکنی گزینند.
مجریان منصبی چابهار به طور زیاد و کم توانایی خدمات دهی به این قشر را دارند اما چرا تاکنون بصورت کامل به وضعیت شان رسیدگی نشده، بسیار ناراحت کننده وسؤال برانگیز است.
یکی از حاشیه نشینان چابهار به خبرنگار
چهاربهاران گفت: مجبور به استفاده برق غیرقانونی شده اند و هیچ امکانات رفاهی چه از آب و فاضلاب تا راه تردد مناسب ندارند.
انسانی که میانگین عمرش ۴۰ تا ۶۰ سال می باشد با وجود امکانات و پیشرفت های بزرگ کشوری، چرا باید در طول عمر خود با زندگی حاشیه نشینی و عدم امکانات، تعب و سختی خود و خانواده اش را تحمل کند و ببیند.
با پیشرفت های الکترونیکی و ارتباطی چرا اگر گزارشی از سوی مسؤولین به وزارت کشور داده می شود خروجی ندارد و یا شاید مشکلات مردم به خوبی منعکس نمی شود.
مردم حاشیه نشین جنسشان تبعا آرام تر، مهربان تر و درآمیز تر از بالانشینان شهری می باشد و این قشر کم اعتنا شده در حیطه امکانات نیاز به توجه همگانی مسؤولین چابهار دارند.
حال باید توجه ویژه به همشهریان خود داشته باشیم تا سطح زندگیشان به سطح زندگی متوسطه برسد و انسانیت را در حل این مشکل پیش چشم خود قرار دهیم.
بر طبق قانون اسلام اگر کسی در زمینی سکونت کند وبگوید زمین مال من است کسی حق بیرون راندن او از آن ملک را ندارد حال اگر برچسب تصرفی به حاشیه نشینان چابهار خورده، مسوولین با اخذ مجوز کشوری تکلیف زمینها را مشخص کنند تا مجوز داده شود همچنین ساماندهی استاندارد صورت گیرد تا پیش ساختار مسکونی چابهار در آینده دچار مشکل نشود.
