به گزارش
چهاربهاران، من جاده ی جکیگور-قصرقند هستم با ۸۰کیلومتر مسافت که ۵۵ کیلومترم در حوزه ی سرباز و ۲۵ کیلومترم در حوزه قصرقند عمر باعزتم بیش از۳۰سال است روزی و روزگاری جاده ای بودم که شاهد عبور دهها مینی بوس به مقصد چابهار و دهها ماشین ۲هزار برای مرز ردیگ پیشین تردد می کردند.
بدبختی و تنهایی من روزی شروع شد که جاده ترانزیتی ایرانشهر به چابهار راه اندازی و مرز پاکستان بسته شد وجکیگور آن جکیگور سابق نبود، کارچان و فضل الهی در حسرت عبور یک ماشین نشسته بودند.
در روزهای اخیر خبری خوشحال کننده و مسرت بخشی به گوشم رسید آن اینکه آقای یوسفی فرماندارمحترم سرباز و خانم ریگی فرماندار محترمه قصرقند کمر همت بسته اند تا روکشی وصله مانند بر بدن نحیف من بعد بزنند و بعداز۳۷ سال لباسی نو برتن من بپوشانند و جمپ و پچ های مرا ترمیم کنند و از این حالت فعلی که شبیه داس استا چاشوک هستم دربیاورند.
به هرحال ضمن تشکر از این عالیجنابان از فرماندار قصرقند تقاضا دارم حدفاصل روستای فضل الهی را حتما روکش بزنند و بخاطر استعفای رییس شورای این روستا را بی بهره نسازند و قبل از روکش زدن روسای ادارات قصرقند را سوار بر ویلچر معلولان عزیز نموده واز پاسک تا محله های نوآباد.مولزهی ،جان آباد،بگان گونگان.جوسر،کورجوونژنژ،بلوردان ،ببازار وکلات چیر ویلچرانی نمایند تا خدمت بااعمال شاقه را تجربه کنند.
از فرماندار شهرستان سرباز میخواهم زمینه صادرات برسینگ، انبه، انباگ و چتنی قصرقند را از طریق همین جاده ترانزیتی به کشورهای آسیای میانه فراهم سازند.
انتهای پیام/
