به گزارش
چهاربهاران، شهرستان کنارک (به بلوچی: کُنَرَک) یکی از شهرستانهای استان سیستان و بلوچستان، جمعیت این شهرستان بر طبق سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۷۱٫۰۶۳ نفر بوده است.
جاذبه های تاریخی ومذهبی کنارک
خانه قدیمی آریان خان
تنها اثر ثبت شده در شهرستان کُنارک که در حدود ۱۲۰ سال پیش ساخته شده جزو اولین بناهای خشت و گلی به حساب می آید و متعلق به آقای چهارشنبه آریان از بزرگان کُنارک بوده است. اثر مذکور با زیر بنای حدود ۲۰۷ متر مربع در بافت قدیمی شهر کُنارک ساخته شده است.
این ساختمان حدود ۳/۵ متر ارتفاع دارد و مصالح آن بیش تر خشت و گل است ستون های زیبا و پنجره های چوبی قدیمی از عوامل تزئینی این بنا می باشد.
زیارت حاج حسین
این بنا به صورت گنبدی شکل و بر روی تپه بنا شده است. این زیارتگاه نزدیک “زیارت شیخ فرج” ساخته شده است و مربوط به ۶۰ تا ۷۰ سال پیش است.
جاذبه های طبیعی گردشگری کنارک
گل فشان
در شمال غرب چابهار و در ۲۰ کیلومتری روستای کهیر در زمینی مسطح، سه تپه کوچک گل فشان به ارتفاع ۵۰ متر وجود دارد. چشمه و کیگل فشان کُنارک قسمت مرکزی ناحیه کرانه بلوچستان بوده و به «ناپگ» موسوم است. این اثر طی یکی از عوامل مهم مرفولوژیکی به وجود آمده و بیان گر فعالیت‌های تکنونیکی منطقه است. گل خروجی از این تپه به رنگ خاکستری فشرده و سرد بوده و بخار همراه ندارد و هنگام خروج گل از ترکیدن حباب صدایی شنیده می‌شود. گل خروجی از دهانه گل فشان به روی شیب ایجاد شده و از گل‌های قدیمی می‌لغزد که منظره‌ای زیبا و دیدنی را به وجود آورده است.
صنایع دستی در بندر صیادی کنارک
شامل سوزن دوزی، حصیربافی، صدف کاری، طلاسازی، لنج سازی و توربافی می باشد.
سوزن دوزی یا بلوچی وزی
نوعی گلدوزی است با سوزن و دست روی پارچه؛ لباس زن بلوچ جامه خویش را سر دست ها تا روی شانه، دور یقه، مچ پا و دامن پیراهن سوزن دوزی می کند. نقوش عمدتاً به صورت اشکال هندسی و معمولاً رنگ های روشن و گرم مانند نارنجی و قرمز به عنوان رنگ های اصلی و رنگ های دیگر مثل سبز، سفید، سیاه و قهوه ای به عنوان رنگ های فرعی انتخاب می شود.
صدف کاری
از صدف های دریا برای ساخت مجسمه های کوچک و تزئین در قاب و آینه استفاده می شود.
طلاسازی
در برگیرنده نقش و طرح های بومی و ریزه کاری های فراوان است و تا حدودی تحت تاثیر شبه قاره هند می باشد.
فرهنگ عامه
ساکنان کُنارک بلوچ و از نژاد آریایی هستند. زبان غالب مردم، بلوچی بوده و به گویش مکرانی سخن می گویند.
پوشش محلی ساکنین بومی کنارک
لباس زنان و دختران
در چند تکه برجسته شامل بالا تنه (زی یا زیگ یا جیگ) قسمت روی شکم تا انتهای دامن (گفتان، گوپتان یا جیب)، سرآستین (آستونک) سر پاچه شلوار (شلوار دپ) است و نیز خود تکه یا سریک که کمی بزرگ تر از چار قد است می بندند.
لباس مردان
تشکیل شده از پیراهن بلندی که تا سر زانوها و گاهی پایین تر بوده و به طور متوسط شامل پنج و نیم متر پارچه است که آن را “جامگ” می گویند. شلوار تشکیل شده از سه متر و نیم تا چهار متر پارچه و به جای کمربند نخی بنام “هنجک” یا “سرن بند” استفاده می شود. بعضی از مردان شال بر سر می پیچند که آن را “لنگته” یا “مندیل” یا “پاگ” می نامند.
خوراک های محلی کنارک
۱- بتو ماش: نوعی غذای محلی که از ترکیب برنج و ماش می باشد. برای تهیه ابتدا ماش را سرخ کرده و با آسیاب دستی آسیاب کرده و ماش، برنج و آب را مخلوط نموده و در دوری می گذارند.
۲- شودوده: نوعی غذای محلی است که از سرخ کردن خرما با روغن که گاهی به آن کنجد و بادام اضافه می شود تهیه می گردد.
۳- ماشینگ: نوعی سوپ ماش که با نان خورده می شود.
۴- کیش: مغز درخت خرمای جوان که شیرین و سفیدرنگ است.
۵- ناروش: خورش که اغلب با خورش ماهی (کو گئرت) و خورش مرغ مصرف می شود.
۶- بریانی: مانند استامبولی است و طبخ آن با مرغ و ماهی است و به همراه ادویه فراوان و تند مصرف می کنند.
۷- تباهگ: گوسفند را در زمستان پس از ذبح و درآوردن پوست در هوای آزاد به ریسمانی می آویزند تا خشک شود و به آن کمی آب انار و نمک می زنند. این گوسفند خشک شده را در طول زمستان تکه تکه کرده و می خورند و گاه نیز همراه آن برنج مصرف می کنند.
اقتصاد و صنعت کنارک
کُنارک رشد خود را مدیون موقعیت مناسب صید و صیادی و نیز موقعیت تجاری بخصوص با کشورهای پاکستان و حوزه خلیج فارس است.
توان پذیرش جمعیت کُنارک بعد از انقلاب اسلامی اجرای طرح‌های زیربنایی و توسعه بنادر و احداث بزرگترین اسکله خاورمیانه به آن رونق بیشتری بخشیده است.
انتهای پیام/
